Şakıyan’da bütün evlerin kapıları aynı anda çalındı. Çalındı çalınmasına ya, kimse tenezzül edip de kapısını açmaya yanaşmadı. İnsanlar, zamanın dokusunu bozacak her çabayı peşinen reddettiklerinden; yaşamlarına sündüre sündüre bir çekyatlarında, bir yataklarında, bir kuyu başlarında, bir kahve köşelerinde, artık nasıl ezberledilerse öyle devam ettirdiler. Kayıp bir geçmişten beri yapılan o büyük ikaz duyulmadı. Kimi zaman sert rüzgârlar çaldı bu kapıları; kimi zaman ekinleri çürüten, taşları çatlatan bir yağmur; kimi zaman da çıldırmadan ölmenin mümkün olmadığı bir hastalık... Ersin Yılmaz, Şakıyan’ın Alametifarikası adlı ikinci öykü kitabında yangın metaforu üzerine sisli bir şehir inşa ediyor.
