Vakit aksamdir, camlarda zakkum pembesi bir gurup. Uzaktan çocuk çigliklari, radyoda hafif bir müzik; ilk rastladigin bir misrasidir kalbini oksayan sairin gizli eli... Oysa sevmeye yatkiniz anlamasak bile... Bir felakettir aksamin nefesine karsi kendi kalbini yasamak... Oysa bir kaderdir sevmek, kavusamasak bile. Kimse bilemedi, avuçlarina inen amentüyü... Ve yine bilemediler, bir biçak gibi kisin ayazinda kalbini ortadan ikiye ayiran imtihani. Dahasi unutup gitti, kalbi yaralayan da verdigi aciyi. Yine de zaman akip geçti, kadin avuçlarindan dualar yükseltti arsa. Yine bilen olmadi, kadin aldirmadi gülüp geçti acilarina; Allah'a havale etti.(Tanitim Bülteninden)
