Okuma alışkanlığı, bireyin bir gereksinim ve zevk kaynağı olarak algılaması sonucu okuma eylemini yaşam boyu sürekli, düzenli ve eleştirel bir biçimde gerçekleştirmesidir. Kazanılması ve geliştirilmesinde birçok bireysel ve toplumsal etkenin söz konusu olduğu bu alışkanlık için en önemli kaynağın bilgi ve okuma ile en yoğun ve sistematik ilişkinin kurulduğu “örgün eğitim süreci” olduğu söylenebilir. Ancak, eğitim ile okuma alışkanlığı arasındaki ilişkinin söz edilen bu boyut ile sınırlı kalmadığı, bir başka deyişle, eğitim-okuma alışkanlığı ilişkisinin iki yönlü bir ilişki olduğu öne sürülebilir. İlki, eğitimin okuma alışkanlığının temel kaynaklarından oluşu, diğeri ise, okuma alışkanlığının da eğitimdeki işlevleridir. Kısaca, eğitim süreci kişide okuma alışkanlığı yaratır ve geliştirirken, okuma alışkanlığı da eğitimde verimliliği ve başarıyı artıran bir unsur olmaktadır.